Mijn werkkamer is weer van mij…

Door: Jolien van Koeveringe, CiEP-coach

Ik zat er doorheen! Letterlijk en figuurlijk…… We zijn al maanden onze zolder aan het verbouwen en dan bereik je een moment dat je er stress van hebt, of je wilt of niet…
Ik was het zat. Maar dat was nog niet het ergste. Ik begon hierover eerlijk te zijn als iemand vroeg “Hoe gaat het met je?” Maar dat bleken mensen niet te kunnen horen. Want ik kreeg meteen het advies dat ik vooral de blik op de toekomst moest houden en hoe mooi het wel niet zou worden. Tja… Terwijl in alle bladen toch staat te lezen dat je vooral in het NU moet zijn. Dat was toch wat ik deed? Ik had er NU last van…  Kortom, ik vond het lastig.

Nog benauwder
Ik kreeg het nog benauwder toen ik mij realiseerde dat mijn vakantie inmiddels wel erg dichtbij kwam. En ik wilde ook mijn werkkamer verbouwd hebben: nieuwe vloerbedekking, wandbekleding, meubels, lampen, etc. Ik droomde al anderhalf jaar van een heuse professionele werkkamer. En ik besloot het niet meer uit te stellen. Ik liet me niet meer afschepen met “Dat komt hierna wel”. Want het zou wel een hele klus zijn waar je eigenlijk liever niet aan begon. Zoiets waar je je HELE kamer eerst voor moet leegmaken… En ik besefte dat daar na mijn vakantie al helemaal geen tijd voor zou zijn.

Mijn echtgenoot had net samen met zijn broer laminaat op de nieuwe zolderkamer gelegd. Althans, tot aan de overloop en exclusief alle lastige plinten. Er leek allemaal wel schot in te zitten, maar hij was inmiddels wel hard aan vakantie toe. Maar ook hier weer bleek ik de juiste man getrouwd te hebben. Die lieverd bleek namelijk bereid om ook het volgende weekend helemaal vrij te maken voor de verbouwing van mijn werkkamer. Het zou gaan gebeuren!

Alles eruit
Vrijdag begon het. Alles eruit. Maar eerst alle computersnoeren en toebehoren van stickers voorzien zodat ik na afloop alles weer zou kunnen aansluiten. Na ontmanteling hield ik een compleet plastic krat met snoerenzooi over. Net als alle andere spullen hebben we die in een halve dag naar de nieuwe zolder gesjouwd. Alle kasten leeg, vervolgens uit elkaar gehaald, etc. Je kent het wel. Wat een ruimte ineens in die lege kamer. Maar nu moest het nieuwe nog gekocht worden.

Bij het plaatselijke benzinestation een aanhangwagentje gehuurd. Had ik nog nooit gedaan. Dat ging goed. Op naar de Ikea voor laminaat en meubels. Bij het terugbrengen van het aanhangwagentje werden we gematst; we kregen korting omdat we binnen 3 uur terug zouden zijn. Maar we waren bijna 4 uur weg geweest. Dat maakt dat je daar nog wel eens zo’n wagentje wilt huren.

Inmiddels was de vrijdag wel om. De volgende ochtend naar de verfwinkel. Voor advies. Nou dat kregen we. Alles werd erbij gehaald. En toen moest alle verf nog geschud worden in die machines. Waarom zo’n man dan blijft doorpraten, begreep ik niet zo goed. We gingen toch al verf van hem kopen?

Waden door stroop
Hadden we nu alles? We dachten van wel en wilden aan de slag met schilderen. De vloerbedekking moest er nog uit. En toen kwam het. Het was derdehands blauwkatoenen vloerbedekking. Met een rug van foam. Om er met mijn bureaustoel goed op te kunnen rollen, had ik ooit zo’n plastic mat gekocht met van die puntjes eronder. Zodat de mat zich kon vastklauwen in het tapijt. Nou dat had het gedaan. Niet alleen was de foamlaag inmiddels bijna geheel vergaan, ook waren de plastic puntjes er dwars doorheen gegaan.

De betonvloer leek wel open eczeem te hebben. Het zag er gewoon viezig uit op de plek waar ik al die jaren met mijn bureaustoelwieltjes op en neer had gerost. Ik had er letterlijk doorheen gezeten. Het muntje viel. Daarom was alles de laatste tijd zo moeizaam gegaan. Niks leek te lukken. En wat er met veel moeite uit mijn handen kwam, leverde niet het verwachte resultaat op. Soms leek mijn hele professionele bestaan wel op waden door de stroop. Maar het lag niet aan mij! Het lag aan de spullen, de ruime, de plek. Ik was niet de schuldige, maar de tand des tijds. En het feit dat ik te lang had gewacht met vernieuwen. Oh, wat een geruststelling. Het zou allemaal weer goed komen met mij!

Lekker werken!
Inmiddels is dat ook zo. Mijn nieuwe werkkamer is een feit. Het is er prachtig en heerlijk. Ik heb mijn oude bestaan ook letterlijk de rug toegekeerd; ik kijk nu uit op de tegenoverliggende muur. Verder zit ik op een gladde vloer aan een echt bureau met veel ruimte. Ik heb prettig licht, mooie materialen en voldoende opbergruimte (met deuren!). Oh, wat is het leven weer mooi. Ik geniet. Dat we de tuin nog onder handen moeten nemen, kan me niet deren. Ik kan weer lekker werken!