Dit willen wij dus niet!
Het is een heerlijk zonnige dag en ik loop naar mijn fiets om boodschappen te doen. Terwijl ik het slot los aan het maken ben, staat er ineens een man achter mij. Op duidelijke toon zegt hij: ”Dit willen we dus niet!”. Ik kijk om en zie dat het één van de bestuursleden van de Vereniging van Eigenaren is. Hij staat er wat norsig bij en verteld mij dat het niet geoorloofd is mijn fiets naast het fietsenrek te plaatsen. Nee, ook niet voor eventjes want het is gevaarlijk. En hij wijst de plek aan waar ik mijn stalen ros had moeten parkeren.
Mijn gedachten vliegen heen en weer: ”O jee, ik heb mij niet aan de regels gehouden en nu ben ik betrapt.” en “Man, wat zeur je. Mijn fiets staat netjes, kan niet omvallen, staat niet in de weg en voor maar 10 minuten!” en “Kijk eens even naar die andere fietsen die ‘fout’ staan! Die staan altijd fout! Spreek je die mensen ook aan?” en “Kan het even wat vriendelijker: ik ben geen klein kind!” en als laatste “Mag ik hem de les lezen of moet ik mij netjes gedragen?”.
Ik zei, echt zo netjes mogelijk: “U wilt het niet maar ik wil het wel. Het was voor even en er is niets gevaarlijks aan de hand. Ik vind dat u pietluttig doet.” En ben vervolgens weggereden. Met opgeheven hoofd en een bonzend hart.
Communicatie: ik vind het één van de leukste én de lastigste dingen in het leven. Want hoe zeg je iets zodat de ander hoort en begrijpt wat je zegt? Zodat je zegt wat er te zeggen is om ruis in de communicatie te voorkomen. Ik blijf het een opgave vinden. Met het “fietsprobleem” bij ons wooncomplex werd het mij weer even pijnlijk duidelijk hoe een simpel zinnetje mij zo op scherp kan zetten. De intentie van mijn buurman zal vast en zeker goed zijn geweest. Maar de manier van aanspreken werkt op mij als een rode lap op een stier. En tja, dan komt er een wat minder genuanceerde variant van mij naar voren. Een duidelijk gevalletje van overdracht. De definitie daarvan: het onbewust herhalen van een relatie uit het verleden in het hier en nu. Vaak te herkennen als de persoon in kwestie bovenmatig emotioneel reageert in een situatie in het hier en nu. Tja …… ook ik (de ervaren trainer en coach) heb daar dus wel eens last van. In mijn geval was het in het verleden niet mogelijk om mij niet aan de geschreven en ongeschreven regels te houden. Ongehoorzaam zijn? Echt niet! De angst dat ik dan een zeer boze ouder of leraar tegen zou komen was té groot.
Inmiddels zie ik dat ik mij in het hier en nu vooral betrapt voelde. De gevoelens van schaamte en schuld probeerde ik onder de mat van mijn scherpe tong weg te vegen. Dat lukte aardig maar het betrapte gevoel is er nog steeds. Ik parkeer mijn fiets maar weer netjes in mijn garage. Ook als het voor heel eventjes is. Ik haal nog een paar keer diep adem en zal binnenkort even bij mijn buurman langs gaan.