De Rode Stop-knop
Door: Sjors Janssen, CiEP-coach
“You have to stop to smell the roses,” zei een nieuwe collega van mij begin jaren negentig. Dat was ongeveer twee maanden nadat ik vanuit Singapore (tijd te kort) naar St. Lucia in de West Indies (werk te veel) was verhuisd. Hoewel ik dacht te begrijpen wat zij tegen mij zei, kon en wilde ik er toen niks mee. Ik was immers ambitieus en wilde voort. Er werd veel van mij verwacht. Ook door mijzelf. Ik vond dat hard werken een deugd was en dat de airconditioning niet vanzelf koelde. Stilstand was achteruitgang, dacht ik…
Krakend tot stilstand
Tien jaar later, in Nederland, kwam ik krakend tot stilstand. Pas toen ontdekte ik hoe hard ik had gelopen zonder vooruit te komen. Dat ik alleen oog had gehad voor anderen en daarbij het zicht op mijzelf was kwijtgeraakt. Dat ik anderen nodig had om niet om te vallen.
Vanaf dat moment besloot ik dat het voor mij zou gaan om een goede balans tussen werk, thuis en mijzelf. Tussen nu, niet en later. Tussen alleen en samen. Tussen inspanning en rust. Tussen trainen en herstellen. En ontdekte CiEP om dat te realiseren.
Preventief onderhoud
Voordat ik bij Impulsus kwam, werkte ik bij een bierbrouwer. Bier brouwen en bottelen zijn procesgerichte activiteiten. Processen die regelmatig worden stilgezet. Voor preventief onderhoud. En zelfs dan dreigt er wel eens iets fout te gaan. Zodra dat zo is, drukt de operator op ‘De Rode Stop-knop’ en zet het proces stil. Corrigeert wat nodig is en zet het proces weer in gang. Logisch toch? Want dit te doen terwijl er honderden flesjes op een bottellijn langs razen, is gevaarlijk en moeilijk.
Mezelf stilzetten
Ik doe dat nu ook regelmatig. Net zoals de ‘bottellijn-operator’ mijn werkproces stopzetten. Voor preventief onderhoud of omdat er iets fout dreigt te gaan. Ik zet mijzelf regelmatig stil. En kijk dan of ik gedaan heb wat ik wilde doen. Of sta simpelweg stil om ‘de rozen te ruiken’. Om eens te bezien of het werkt wat ik aan het doen ben. Of dat het ook anders kan. Makkelijker wellicht. Om daarna, met meer energie en minder blokkades, verder te gaan.
In mijn verleden was dat vanzelfsprekend , maar bleek dat voor mij niet voor de hand te liggen. Nu doe ik het dus. Ben ik mij ervan bewust. Voelt het als een nieuwe (werk) gewoonte.