“Ruim even je geschiedenis op”
Door: Annemiek Hoogenraad, CiEP-coach
Ik sta voor onze kast met dozen, stapels, zakken en tassen. Verzameld in de loop der jaren, omdat ik er geen afstand van kon doen. Ik heb mij voorgenomen om nu eens eindelijk orde op zaken te stellen in die chaos. Noodgedwongen, dat wel. Wij hebben ruimte te kort in huis, dus er moet gewoon wat weg. Armen over elkaar: “Zal ik wel of zal ik niet? Of zal ik toch eerst nog even een kopje koffie nemen?”.
Daar sta ik dan als CiEP-coach en realiseer mij wat ik van deelnemers in ons programma vraag: “Ruim even je geschiedenis op.” Niet letterlijk natuurlijk, maar indirect komt het er bij een aantal mensen wel op neer. Jaar in jaar uit werken zij in hun kamer, aan hun bureau aan wat zij belangrijk vinden. Bij velen is het echt hun passie: bijdragen aan een mooi stadsbeeld, een juridisch verantwoord traject, veiligheid voor mensen of een prettig leven voor iedereen. En gooi dan maar eens al die documenten in de container. Documenten waaraan jij met zorg én voor anderen hebt gewerkt, met hart en ziel. En als je een stapel oppakt dan kom je dat verhaal weer tegen. “Was het in 2000 of 2001 dat je in contact kwam met die buurt en de mensen die daar wonen? Wat hebben we daar toch een geweldig resultaat met elkaar neergezet. Hoe zou het met die mensen zijn? Zou meneer Van Stippen nog leven?” .Voor je het weet sta je bij een collega om herinneringen op te halen. En dan komt die coach weer langs die je vraagt hoe het er mee staat, of het lukt om structuur aan te brengen op je werkplek!
De afgelopen tijd heb ik een aantal mensen mogen ontmoeten die hun geschiedenis op hun bureau en in de kasten hadden liggen. Steeds beter kan ik zien dat deze mensen mijn respect en geduld verdienen, omdat het niet makkelijk is om je zorgvuldig opgebouwde werkverleden uit te zoeken, te ordenen en daar waar mogelijk weg te gooien. Stap voor stap ga ik samen met ze aan de wandel, op reis naar wat zij zo graag willen. Overzicht op hun werkplek, alles een passende plaats, structuur om te kunnen kiezen. Niet omdat die dingen nou zo inspirerend zijn, maar om wat het mogelijk maakt! De reden waarom ze ooit gekozen hebben voor een opleiding of studie: hun passie voor … (en dat kan van alles zijn). Vaak zien zij al jaren door de bomen het bos niet meer en zijn ze regelmatig het contact kwijt met hun inspiratie. Wat is het dan mooi om te zien hoe iemand voorzichtig en stap voor stap doet wat er te doen is. Soms letterlijk een halve blauwe papiercontainer vullend met papier. Zodat er ruimte komt in de kamer en op het bureau. Collega’s die nieuwsgierig komen kijken en waarvan er dan eentje zegt:”Hé, ik zie jou weer zitten achter je bureau en dat ziet er goed uit!” Er komt niet alleen letterlijk ruimte. De ruimte die mensen in hun hoofd ervaren is het allermooiste. Ruimte die open is om te vullen met hun passie, hun energie samen met anderen én voor anderen.
En daar sta ik dan, met mijn armen over elkaar naar de kast te staren. Ik kan natuurlijk niet achterblijven bij deze dappere mensen. Muziek aan, vuilniszakken en een emmer met sop bij de hand. Hier een doos met babykleding. En o ja, dit speelgoed zou ik nog naar het kinderdagverblijf brengen. Schoenen, schoenen en nog meer schoenen. En overhemden, zoveel overhemden! En niet te vergeten: stof! Na een paar uren, soms zwaar lichamelijke arbeid, is het gedaan en sta ik trots voor mijn kast. Volop ruimte om te vullen met… Nee, voorlopig vul ik helemaal niets, ik laat het leeg!