Meer kans op WAUW
Laatst sprak ik met Menno van der Haven. Hij vertelde me over hoe leven volgens CiEP langzamerhand een gewoonte is geworden. Ik vroeg hem zijn verhaal op te schrijven..
“Ontelbaar, het aantal keer dat ik per dag kies. Wat doe ik wel, wat niet? Wat doe ik nu, wat later, wat misschien wel nooit? Houdt het nooit op? Aanbod van werk versus beschikbare energie, die balans lijkt chronisch te schommelen. Tuurlijk, ook ik heb een soort van gemiddelde per dag, maar dat is geen garantie dat het ook iedere dag zo loopt. En dus blijft plannen uitdagend, en kiezen noodzakelijk.
Niet kiezen kan niet. Die ervaring heb ik. Ik verzuip binnen een week of drie in klussen en activiteiten, en terroriseer mezelf met mentale lijstjes, een vol hoofd, slecht geweten en een uur of twee wakker liggen. En ik word echt heel schattig in de omgang.
Dat wil ik niet. Hoe hou ik overzicht, hoe hou ik grip? Hoe zorg ik dat kiezen zo makkelijk mogelijk gaat? Hoe maak ik het me makkelijk en hoe hou ik het zo? Wat ik inmiddels geleerd heb: ik kan kiezen als ik weet wat ik kan, en wat ik wil. En heel eerlijk: da’s lastig, want ik wil meer dan ik kan.
Altijd al. Ik word zo blij van opmerkingen als: Oef…dat gaat nooit lukken. Dat kan nooit, met zo weinig budget. We weten echt niet hoe we dat kunnen doen. Herken je dat? En dat wat er in je binnenste gebeurt? Die soort van adrenaline explosie, tintelende vingers, warme wangen en 13 ideeën die tegelijkertijd bij je binnenbarsten? En dat je omgeving dat herkent en tegen je zegt: Geweldig! Wil jij dat dan gaan doen? Dat is wat ik wil.
En dan eens goed gaan zitten en een brainstormsessie met jezelf houden – gewoon, met een stift en een flip-over. Denktijd. Broeitijd. Inspiratie opdoen, ergens of met iemand. Dat lekkere gevoel in je hoofd, als je merkt dat oplossingen, creativiteit en adrenaline samen zorgen dat HET IDEE er aan komt. Dat bespreken met je opdrachtgever en merken dat die langzamerhand blij wordt. Wauw – dat is wat ik wil.
Ik wil veel en kan veel. Maar niet alles, onbeperkt, altijd. Altijd in de full attack mode – dat lukt niet. Geloof me, ik heb de grenzen van mijn kunnen opgezocht, en gevonden. Confronterend, maar wel eerlijk, en bepalend, want grenzenstellend.
Ik weet ook wat ik niet wil. En ook daar heb ik niet altijd de regie in handen, maar sturen kan ik wel. En dat doe ik, steeds meer en steeds beter. Less = More. Minder gedoe, meer kans op wauw. En dus: geen LinkedIN, Facebook en Messenger op mijn mobiel. Offline aan stukken schrijven. Alle elektronische meldingen ( Mail! Bericht! Retweet! Regenbui!) op alle apparatuur uitzetten. Geen horloge om. Een klus tegelijkertijd. Een notitieblokje bij-de-hand ( want creativiteit laat zich slecht temmen). Niets onthouden maar direct doen, of opschrijven. Een tas met spullen die ik gebruik, niet die ik ‘nodig’ denk te hebben. Adressenboek geminimaliseerd. Takenlijst op repeterende datum ( back-up, tandarts, koffiezetter ontkalken).
Het blijft balanceren, willen en kunnen. Minder gedoe geeft mij meer kans op wauw. En daar word ik blij van.”